Latajcy Dysk

I. Frisbee Pie Company w USA.

          W 1871 roku William Russell Frisbie przeniósł się z Bransford do Bridgeport w stanie Connecticut w USA. Wynajął do zarządzania, a następnie kupił, nową piekarnię i nazwał ją Frisbie Pie Company. William Russel zmarł w 1903 roku i jego syn Joseph prowadził firmę ojca, aż do swojej śmierci w 1940 roku. Podczas jego pracy działalność Frisbee Pie Company rozrosła się od małej firmy z sześcioma siedzibami do ogromnej liczby 250 siedzib i sklepów w Hartford, Connecticut, Poughkeepsie, New York, Providence, Rhode Island.

Piekarnia w Bridgeport – Frisbe Pie Company

          Wdowa po Josephie – Marian Rose Frisbie i menadżer Joseph J. Vaughn – zajmowali się firmą, aż do 1958 i osiągnęli produkcję prawie 80.000 wypieków na dzień w roku 1956. W tym momencie firma oferowała już ogromną liczbę słodyczy, ciastek, placków i innych wypieków które były sprzedawane w metalowych okrągłych foremkach. Studenci ,którzy kupowali wypieki z Frisbe Pie Company zaczęli rzucać na terenie kampusu tymi foremkami, które później posłużyły z prototyp latającego dysku.

forma do ciasta – prototyp latającego dysku

II. Walter Frederick Morrison

          Walter Frederick Morrison syn wynalazcy, powrócił do domu po II wojnie światowej. Pracował jako stolarz, był pilotem – lecz podobnie jak jego ojciec posiadał kreatywny umysł. W roku 1948 pojęcie latających spodków z kosmosu zaczęło nabierać znaczenia w związku z pojawieniem się niepokojących doniesień o wizytach UFO na Ziemi. Morrison jako były pilot posiadał wiedzę dotyczącą areodynamiki latających obiektów.

Walter Frederick Morrison i Plutto Plater

          Morrison zadał sobie wtedy proste pytanie – dlaczego nie przekształcić niepokoju w szał na punkcie latających spodków? Jako młodzieniec wiele przyjemności sprawiało mu rzucanie metalową formą do ciasta wraz z przyjaciółmi. W ten sposób wpadł na pomysł przekształcenia form do ciasta w komercyjny produkt. Jako pierwszą modyfikację w budowie latającego dysku wprowadził metalową obręcz wewnątrz formy aby nadać jej większą stabilność w locie. Niestety bez oczekiwanego efektu. Jednak nie poddał się tak łatwo i kolejna próba udoskonalenia produktu zbiegała się w czasie z pojawieniem się nowego tworzywa na masową skalę – plastiku. Plastik okazał się idealnym tworzywem dla Frisbee – trudno w obecnej chwili wyobrazić sobie coś lepszego. Początkowo Morrison używał mieszanki stearynianu butylu, który w odpowiednio wysokiej temperaturze zachowywał elastyczność. Morrison wspominał prototyp w ten sposób: „To działa dobrze dopóki słońce świeci, ale potem staje się kruche i jeśli nie go złapiesz, upadając rozpada się na tysiące kawałków.” Do roku 1951 Morrison znacznie udoskonalił swój projekt i jego konstrukcję, który następnie stał się prototypem legendarnego modelu Pluto Platter firmy Wham-O. Pluto Platter jest także podstawowym prototypem dla wszystkich późniejszych Frisbee produkowanych przez Wham-O.

Reklama Frisbee – wersja typowo adresowana do mężczyzn

III. Wham-O

          Rich Knerr i Arthur „Spud” Melin z University of Southern California wykonywali pierwsze proce z plastiku w ich raczkującej firmie zabawkarskiej, kiedy pierwszy raz zobaczyli latające spodki Morrisona wydające świst na plażach Kalifornii. Bardzo zainteresowała ich w tej zabawce prostota i fakt że wykorzystywała ona podstawowe prawa fizyki (takie jak stabilność żyroskopowa ,ciśnienie i opory powietrza) które miały być cechą wspólną wszystkich ich przyszłych produktów. Pod koniec 1955 roku natrafili na Morrisona, kiedy ten próbował sprzedawać i promować swoje wyroby blokując ruch na Broadwayu w centrum Los Angeles. Tuż przed tym zanim poproszono go o usunięcie się przez miejscową żandarmerię, duet producentów zabawek złożył mu propozycję wizyty w ich fabryce w San Gabriel. W ten sposób latające spodki pojawiły się na zachodnim wybrzeżu USA i 13 stycznia 1957 roku pierwsze modele wyleciały z linii produkcyjnej w świat. Wkrótce ponad milion „dysków” dotarło do pierwszych „graczy” w USA.

Richard Knerr i Arthur Melin

          Podczas podróży po kampusach Rich Knerr pierwszy raz usłyszał określenie Frisbe. Studenci których poznał powiedzieli mu, że rzucali formami do ciasta przez wiele lat i nazywali to „Frisbie-ing”. Knerr`owi spodobała się nazwa Frisbe i zapożyczył ją do nazwania swojego nowego produktu. Nieznajomość oryginalnej pisowni i historycznych korzeni nazwy „Frisbe” spowodowała, że Knerr i Melin nazwali swój produkt „Frisbee” który następnie był produkowany przez ich firmę Wham-O. Określenie „frisbee” jest obecnie nazwą zastrzeżoną teoretycznie zarezerwowaną dla latających dysków sprzedawanych przez Wham-O, jednak w praktyce stało się najbardziej popularnym określeniem dla latającego dysku.

 Reklamy Wham-O:

Zobacz trailer filmu dokumentalnego o sportach z latającym dyskiem „Invisible String”